Cairns

Donderdag 21 september 2000

Vandaag zijn we weer 'aan land' gestapt en 's avonds hadden we met de groep afgesproken. "Wij" Nederlanders waren er alle 8, 1 Canadees meisje en het stelletje uit Engeland. Ik heb de hele avond Engels gesproken met dat Canadese meisje, het is verbazend hoe snel dat gaat. Want ook met de Nederlanders spraken we Engels, zodat zij dat ook kon verstaan. We hebben eerst pizza gegeten en (veel) bier gedronken en daarna zijn we naar een Karaokebar gegaan. Het was er errug rustig en we werden door de eigenaar volgestopt met mixjes: hij wilde er een gezellige boel van maken..

Vrijdag 22 september 2000

 

Gisterochtend zijn we met de bus van 09.20 uur vertrokken en 's avonds om 20.30 uur kwamen we in Cairns aan. Het lijkt hier een soort Loret de Mar. Ons hostel is echt smerig, maar wel goedkoop. Op de bedden valt niet te slapen: dwars door m'n matrasje voel ik de houten planken. Gelukkig heb ik een luchtbedje bij me.

Vandaag ben ik begonnen met werk zoeken en terwijl ik bezig was, werd me een appartementje van 70 dollar in de week (gemeubileerd) aangeboden. Dit is echt goedkoop, want voor een hostel betaal je (hier in Cairns) toch wel 15 dollar per dag (en dan heb ik nu de goedkoopste die ik kon vinden). In het binnenland en de kleinere dorpjes vind je prijzen varierend van 6 tot 18 dollar. Maar het schijnt erg moeilijk te zijn om hier een baan te vinden, in verband met de Olympische Spelen. Het zou hier nu hoogseizoen moeten zijn, maar dat is het dus nu even niet. Ik heb bij McDonalds sollicitatieformulieren ingevuld en m'n cv achter gelaten. De uitzendbureau's doen niet zoveel voor me. Zometeen ga ik nog wat superhotels (Hotel Inn en Hilton etc) bestormen met m'n cv. Ha ha. Ik hoorde dat je als afwashulp 15 dollar per uur kunt verdienen, dat tikt lekker aan! Want het leven is hier echt duur. Je kunt hier echt geweldig shoppen in Cairns, maar het is zo duur! Ter vergelijking: een bikinitopje kost gemiddeld 59.00 dollar (90 gulden dus) en dan kost het broekje ook zo iets! Schoenen zijn ook onbetaalbaar. Shampoos, tandpasta (om maar wat te noemen) hebben ze hier niet echt. The Woolworths (een supergrote supermarkt) is echt geweldig. Het is te vergelijken met de Supermarche in Frankrijk, om een beeld te vormen. Je komt toch overal weer dezelfde mensen tegen. Nu net stappen twee meiden van de boottrip (van Airlie Beach) binnen en gisteravond kwamen we twee andere meiden tegen. In Airlie Beach liepen we drie kamergenoten uit Hervey Bay tegen het lijf. Een meisje van de boot woonde in Ter Apel en we kennen dezelfde mensen uit Sellingen. Wat is de wereld toch klein!

Zaterdag 23 september 2000

Soms zit 't mee, soms zit 't tegen.. Gister liep ik een reisbureautje binnen om m'n cv te kopieren en de man las 'm door (hoe onbeleefd!). Hij vroeg of ik werk zocht (hoe raadt hij het zo?) en of ik ook een appartementje zocht. Ik antwoordde met 'ja' en hij bood me woonruimte aan. Vandaag ben ik met Susan terug gegaan naar het reisbureautje en binnen 10 minuten reed de 'huiseigenaar' voor om ons het appartementje te laten zien. Het was echt super, dus we besloten het meteen te doen. Voor 70 dollar in de week hebben we ieder een eigen slaapkamer, een grote huiskamer (volledig ingericht met bank en tv en nog meer), een grote keuken (inclusief toaster) en badkamer. Het huis staat in een soort villawijk, aan de rand van het centrum en is van hout. Wij wonen daar dan op de eerste verdieping. Het hostel waar we op dat moment in zaten, kost 15 dollar per dag, dus dit was ook nog eens goedkoper! Verder hebben we deze dag wat 'rondgekeuteld' in Cairns.

Zondag 24 september 2000

Susan ging vandaag een excursie doen en ik zou onze spullen 'verhuizen'. Edwin (de 'huiseigenaar', een jongen van mijn leeftijd die samen met zijn vader appartmenten verhuurt) kwam mij ophalen en bracht me naar het appartement. Daar hebben we nog zeker twee uur staan kletsen en Nick, de onderbuurjongen, kwam zich er ook mee bemoeien. 's Middags kwam Nick nog een paar keer 'kennismaken'. Ik vroeg of er ook een soort 'meetings' georganiseerd werden in het huis, zodat ik de andere bewoners kon leren kennen en hij stelde meteen voor om met ons allen te gaan eten. Maandag dus onze meeting met de andere bewoners. Het engels gaat ook steeds beter.

 

 

 

 

 

 

Op de trap van mijn appartementje in Cairns

(bovenste verdieping)

 

 

 

De onderburen

Woo (Korea), ik, Susan, Leo (Ierland) en Nick (Australie).

Leo noem ik trouwens Popye, driemaal raden waarom :-)

 

 

 

 

Hier zat ik elke ochtend te ontbijten, met uitzicht op de palmbomen.

 

 

 

 

 

 

De huiskamer (middelste deur gaat naar mijn slaapkamer).

 

 

 

 

De keuken (let op de palmbomen)

 

 

 

 

 

Een dagje naar het strand in Palm Cove.

Vanmorgen zat ik in een parkje aan de zee en binnen een half uur zat er al iemand op m'n bankje met me te praten. We hebben zeker een uur gekletst. Hij komt uit Brazilie en is hier op vakantie. Na een uur moest ik weg voor de 'verhuizing' en hij liep een stukje mee. Als afscheid gaf hij me een zoen op m'n wang; het zal wel Braziliaans 'gebruik' zijn ofzo! Gisteravond ging ik even 'socializen' in de tv-kamer, zogenaamd om de Olympic Games te kijken, en ik was nog niet binnen of ik was al in gesprek met een meisje uit Canada. In bijna elke zin gebruikte ze het "F-word" (fucking-dit en fucking-dat). Het gaat zo makkelijk hier. Volgens verschillende mensen moet ik hier gewoon nog twee weken wachten, tot de Games over zijn, en dan wordt het hier drukker en zal het makkelijker zijn een baantje te vinden. Gister was ik in de shoppingmall en temidden van alle mensen hoorde ik ons nationale volkslied: bleek dat Nederland weer eens wat gewonnen heeft. Iedereen heeft het hier over 'Peeder vendenheugenbent' (het wordt een beetje moeilijk uitgesproken).


Maandag 25 september 2000

Vandaag heb ik bij alle hotels in Cairns mijn cv gedropt en applicatieformulieren ingeleverd voor kitchenhand of housekeeping. Maar volgens de hotels is het seizoen voorbij en hebben ze niemand nodig. Terwijl ik van de mensen op straat hoor dat ik juist twee weken moet wachten tot de Spelen voorbij zijn. Want dan komen alle toeristen naar 'boven' en zal er genoeg werk zijn. Ik ga bedenken wat ik ga doen: twee weken wachten of de toeristen tegemoet reizen en in Brisbane een baan gaan zoeken. Bovendien begint hier over vier weken het regenseizoen en daar zit ik niet echt op te wachten.

's Avonds was het 'diner' en het was een heel gemixed gezelschap: Patrick uit Sweden, George uit Oostenrijk, Young en Woo (spreek uit als 'oe') uit Korea, Tiggy uit Engeland, Nick uit Australie en wij, de twee Dutchies. De twee Koreanen hadden iets (vraag me niet hoe het heet, want dat kan ik maar niet onthouden) gekookt en het was best lekker. De avond was ook gezellig, vooral na wat biertjes en port. De port schijnt een Engels gebruik te zijn na het eten. Volgens mij hebben de Koreanen helemaal niets meegekregen deze avond, want ze spraken ZO gebrekkig Engels!

Dinsdag 26 september 2000

Ook vandaag ben ik weer alle hotels afgeweest, "remember me!", maar helaas. In het hostel waar we vorige week zaten, kregen we bonnen waarmee je voor weinig geld in een pub kunt eten. Vanavond zijn we voor de 1-dollar-maaltijd gegaan, en het was best te eten! Gelukkig is het vrij donker in die kroegen, zodat je niet ziet wat je eet, maar de smaak was goed. Ik had 'beef stroganoff' besteld (ik weet de vertaling van 'beef' niet, maar met 'vlees' zit ik altijd goed..) en kreeg een bordje rijst met bruine drab. Maar het was erg lekker! Gister had ik Nick gevraagd waar de sportsbar was, want daar had ik leuke verhalen over gehoord. Hij bood meteen aan met ons mee te gaan. Dus vanavond ging ik met Nick, Woo, Leo (een onverstaanbare Ier) en Susan naar de sportsbar. Het bleek daar supergezellig te zijn. Ik heb de hele avond met Woo gedanst en hij is echt knettergek! Ik wist niet dan Koreanen zo konden dansen! In de sportsbar kwam ik twee Nederlandse jongens tegen die ik ook al in Airlie Beach bij een internetcafe had gezien. Na een tijdje raakten we aan de praat en het was echt supergezellig. Ik kwam pas om 5 uur 's morgens thuis (nee, ik ben niet Alleen naar huis gelopen..) en we hadden afgesproken de volgende dag weer af te spreken.

Woensdag 27 september 2000

Vandaag heb ik bijzonder weinig gedaan, een beetje bijkomen van de avond ervoor en ik ben niet verder gegaan met een baan zoeken. 's Middags hadden we afgesproken met Ralph en Arne (de Dutch guys) en het bleek (weer) zo gezellig dat we elkaar 's avonds weer in de Ierse pub zouden ontmoeten. Het werd 2 uur.

Donderdag 28 september 2000

Vandaag zijn we zelfs voor de 'free-meal' gegaan.. ik voel me echt een Nederlander, eerst de 2-dollar-maaltijd, daarna de 1-dollar-maaltijd en nu zelfs de 'free-maaltijd'.. Nick doet echt heel erg z'n best om mij hier te houden en helpt zelfs mee een baan voor me te zoeken. Hij vind het zo jammer dat ik besloten heb om toch eerder weg te gaan. Zaterdagochtend om 7.15 uur pak ik de bus naar Brisbane, waar ik dan zondagochtend om 7.30 uur aankom. Ik kan dan nog net met Alex (uit Engeland) afspreken voordat hij zijn vliegtuig naar Perth neemt. Maandag ga ik in Brisbane een baan zoeken, ik heb gehoord dat daar meer kans is. Bovendien is het weer daar beter. Ralph en Arne zijn ook al in Brisbane en ik verwacht Leonie en Rob (van de 'groep') daar ook tegen te komen, dus ik ben niet alleen. Susan vertrekt zaterdag namelijk naar Darwin en dan zijn we dus allebei 'alleen'. Dat zal wel heel raar zijn, omdat we nu toch al een maand samen reizen en nog niet echt alleen zijn geweest. Tot nu toe hebben we vrij veel (bijna alles) samen gedaan. Reizen, koken, eten, excursies, hostels. Ik zie er best tegenop, nu moet ik 'alleen' verder..

 

Vrijdag 29 september 2000

This is life!! Het is hier tropisch warm, we luieren de hele dag wat en 's avonds bezoeken we wat barretjes.. Volgende week vrijdag kom ik in de krant. Jawel, in de 'Cairns Post'. Ik zal het artikel opsturen. Samen met Susan en Nick (de onderbuurjongen) ging ik eten bij The Underdog, waar wij onze 2-dollar-maaltijden nuttigen. Vanavond was er een band en een fotograaf en deze man vroeg of hij ons drieen op de foto mocht zetten voor een artikel. Dat mocht, dus ik kom met een foto in de krant.. Donderdagavond ben ik de Woolshed nog eens binnengestapt om om een baan te vragen en ik mocht vanavond terugkomen. Morgenavond mag ik het proberen! De Woolshed is een soort bar. Vanaf 5 uur kun je er eten (o.a. de 1-dollar-maaltijd) en rond 9 uur is het een bar. De Woolshed is HET backpackerscafe in Cairns, iedereen kent het en iedereen is er wel eens geweest.

 

Zaterdag 30 september 2000

Zometeen ga ik beginnen in de Woolshed. Ik vind het erg spannend, want m'n nieuwe flatmate - Melissa uit Ireland - vertelde me dat zij er ook gewerkt heeft voor drie dagen. Daarna is ze ontslagen, omdat haar "barwerk shit was", tenminste zo kreeg zij het te horen. Terwijl ze al 3 jaar bar-ervaring heeft! Voor haar in de plaats kwam een meisje met lang blond haar en lange benen te werken.. Het gaat dus om het uiterlijk en niet om de ervaring. Ik ben benieuwd of het gaat lukken vanavond, want iedereen spreekt hier zo onduidelijk! Als ze een biertje bestellen, schenk ik vast een fanta in ofzo.. Vanmiddag is Susan naar Darwin gevlogen. Het is heel raar, we hebben elkaar op Schiphol ontmoet en hebben sindsdien een maand samen gereisd. We zijn vrienden geworden en nu is ze weg.. Ik heb ook nog een andere flatmate - Dale uit England - and he really stinks! Het is zelfs zo erg, dat ik niet meer in m'n appartement wil zijn! Nick heeft het even tactisch gebracht en hij zou er wat aan doen, maar volgens mij komt de stank behalve uit z'n schoenen ook uit z'n porien. Walgelijk. Morgenavond ga ik met met al m'n huisgenoten ergens eten, bij 'vrienden'. Ben benieuwd!

 

Zondag 2 oktober 2000

Dat was dus een 'blauwe maandag' bij de Woolshit. Ik kreeg een trialperiod van 2 uur en ik werd beneden in de kelder 'familiar' gemaakt met de bar en de dranken door een meisje dat meer bezig was met haar vriendje (zoenen, flirten enz.) dan met mij. Maar na een tijdje moest ik het toch boven proberen. Er stond een rij van minstens 7 wachtenden over de gehele lengte van de bar, om maar een indruk te geven. De manager, That Woman, was werkelijk onuitstaanbaar. Ze schreeuwde en mepte me, maar ik deed net alsof ik dat niet doorhad, waarschijnlijk ergerde haar dat. 

Een man bestelde twee witte wijn en aangezien ik op dat moment maar 1 klein glas had, schonk ik de andere in een groter glas. Hij maakte een opmerking over de wijn en That Woman dacht dat hij het over het formaat glas had.

 

Hij zei dat er schuim op de wijn zat en vond dat het naar bier smaakte, dus wilde hij een andere. Ze schreeuwde tegen hem en wees uit welke tap de wijn kwam, alsof hem dat wat interesseerde. Toen pakte ze het glas, nam er een slok uit en beweerde dat het niet naar bier smaakte!! Daarna kon hij dit glas gewoon betalen! Ik wilde hem een ander geven, maar dat mocht niet.

Nu heb je een indruk van Dat Mens. Maar toen maakte ik De Fout: ik schonk een sterke drank uit de losse pols in, zoals ik het het meisje beneden had zien doen, schreeuwt ze "WHAT ARE YOU DOING??" Gewoon, inschenken. Bleek dat het via een ander glaasje moest en toen ze dat ging controleren, bleek dat ik toevallig net de juiste hoeveelheid had :-)

Maar voor haar was dat genoeg; en ze maakte een "you're-dead-gebaar" en ik kon vertrekken. Drie uur gratis gewerkt en dit was haar dank aan mij. Achteraf hoorde ik meer rare verhalen over dat cafe, dus ik weet dat het niet aan mijlag. Vanavond ben ik gaan eten bij 'vrienden', ha ha. In Nederland zal dat toch niet gauw gebeuren, dat je bij wildvreemden gaat eten en alleen wat drank mee neemt. Ik heb gegeten bij Tom (England), Loreen (Ireland) en Stephanie (Zwitserland), samen met Nick, Woo en George. We hebben typische 'Alpe Macaroni' en een Irish toetje gegeten.

 

Woensdag 4 oktober 2000

Maandagavond had ik een busticket gekocht, maar terwijl ik dinsdag afscheid nam van Cairns, vond ik negen redenen om nog niet te vertrekken. Dus heb ik m'n datum verschoven naar zondag en heb ik de rest van de week liggen luieren in het park. En vooral Niet naar werk gezocht! 

Soms vraag ik me af aan wie het ligt: aan mij of aan de ander. Melissa (m'n Ierse 'flatmate') vertelde dat dinsdagavond in de sportsbar haar bike gestolen was. 400 Dollar. Dus ikinformeerde of ze 'm niet op slot gedaan had. Ik vond het nogal grappig dat ze haar fiets mee naar binnen genomen had en dacht dat de manager 'm wel verwijderd zou hebben. Bleek dat haar tas OOK nog gestolen was, met haar weeksalaris van 380 dollar erin. En toen ging er een belletje rinkelen: niet haar bike was gestolen, maar haar bag! Tja, als zij het uitspreekt als 'baik', dan denk ik aan een fiets en niet aan een tas...

 

Zaterdag 7 oktober 2000

Het internetcafe waar ik altijd zit, is van een Egyptische man. We kletsen iedere keer wat en ik vertelde dat ik 'later' mijn eigen toko in Nuweiba ga beginnen. Nu heet ik dus 'Nuweiba'. Meestal komt hij nog even langs om een hand op m'n rug te leggen (dat is Egyptisch, zal ik maar zeggen). Meestal maakt hij hetzelfde grapje als ik moet betalen: "one million dollar", 'nee', "two million dollar". Ik antwoordde "ik heb alleen maar 1,50 dollar". Dus hoefde ik maar 1,50 dollar te betalen in plaats van 3 dollar. Gister legde ik wat geld op de balie, zo van 'dat ga ik betalen, meer niet'. Hij deed het geld terug in m'n portemonnee. ZO werkt dusfree-internet! Vanavond ging ik gedag zeggen en hij gaf me op beide schouders een kus. Tja, dat zal ook wel Egyptisch zijn..

 

Zondag 8 oktober 2000

Vanmorgen om 7 uur stond de taxi voor de deur en ik vond het toch wel erg verdrietig om te vertrekken. Het huis en zijn omgeving zag er zo tropisch uit en ik heb er twee heerlijke weken gehad. En Cairns is een heel leuk stadje.

Deze keer zou ik met Premier reizen en dat is me goed bevallen. Deze organisatie bestaat nog maar 6 weken en is daarom goedkoper dan McGafferties en de Greyhound. Maar deze organisatie rijdt op tijd en de chauffeurs zijn erg grappig. Die van de Greyhound zijn superchaggie. En: ik heb 'm!! Toen ik in Australie aankwam, zag ik veel mannen lopen in een korte broek met kniekousen. 

Werkelijk geen gezicht dus. Dit vond ik zo grappig, dat ik me voorgenomen had zo'n meneer op de foto te zetten. 

En aangezien deze chauffeur erg aardig was, heb ik hem op de foto gezet. Hij was met mij in gesprek en zomaar, in een zin tussendoor zegt ie "you're beautiful". Nou krijg ik dat dagelijks te horen hier, maar van een buschauffeur, midden in een gesprek, verwacht ik dat toch niet. Het aantal huwelijksaanzoeken van de afgelopen weken heb ik ook maar niet geteld.

Het schijnt dat ze hier nogal 'dol' zijn op Europese vrouwen. Waarom weet ik niet. Australische vrouwen schijnen nogal 'saai' te zijn, heb ik nagevraagd. 

Ook vraag ik me al enige tijd af of hier nu geen treinongelukken gebeuren, want die rails zijn heel bijzonder. Maar ik heb nu het antwoord: JA! De rails zijn twee keer zo dun als in Nederland en liggen ongeveer een halve meter uit elkaar. Zo'n trein moet dan toch wel erg onstabiel op de rails liggen. En ja, gister konden we niet verder met de bus omdat er een trein gekanteld was en half op de weg lag. Er waren wat chemicalien vrij gekomen en voor het ontploffingsgevaar konden we niet doorrijden. Twee uur vertraging maar.

 

 

 

Het uitzicht vanuit de bus van Brisbane naar Cairns maakte enorm veel indruk op me. En dan met name de wolken die altijd boven debergen hangen. Cairns was ingesloten door deze bergen.


Lees verder bij Brisbane 2